Prolog

28 lutego 1993 r., Kraków, Polska

- Niedługo to się skończy - wysoki, dobrze zbudowany młody mężczyzna obejmował średniego wzrostu blondynkę w ciąży – Obiecuję ci, że kiedy wrócę wyjedziemy. Pojedziemy do mnie, do Szwajcarii. Będziemy rodziną, Renatko. Rozumiesz mnie? Kocham cię… kocham was – powiedział, uśmiechając się, a swoją dłoń położył na brzuchu kobiety 

- My ciebie też, Thomas – powiedziała przez łzy – Uważaj na siebie. Dobrze wiesz do czego oni są zdolni. 

- Hej, nie martw się – złapał podbródek Renaty i uniósł lekko do góry – Nic mi się nie stanie. Przecież dam sobie radę. Zawsze daję – delikatnie musnął jej usta – Do zobaczenia za tydzień. Nie pozwól małej wyjść za szybko – szepnął do jej ucha z uśmiechem 

- Jeśli jest chociaż trochę taka jak ty, niczego nie obiecuję – zaśmiała się, pierwszy raz od dawna niewymuszonym śmiechem. 

Później patrzyła tylko jak sylwetka Thomasa oddalała się od niej. Stała tam, na środku chodnika ze łzami w oczach. Tak bardzo się o niego bała, wiedziała, że był silny (w każdym znaczeniu tego słowa), ale mimo wszystko nie mogła przestać myśleć o tym co mogłoby się wydarzyć. 

2 marca 1993 r., Grabs, Szwajcaria 

- Henrich? – usłyszał, kiedy podniósł słuchawkę telefonu – Mam złe wieści, chodzi o twojego brata, Thomasa – mężczyzna nic nie mówił, czekał, aż jego rozmówca dokończy – Znaleziono go martwego w okolicach baraków. Został zasztyletowany. 

- Boże… 

Rozłączył się, oparł o ścianę za nim i pustym wzrokiem wpatrywał się w stojącą na drugim końcu pokoju żonę. Kiedy ta zobaczyła reakcję mężczyzny, podeszła i wtuliła się w niego. Jedyne co udało się mu wypowiedzieć to: Thomas tym razem nie dał rady. 

3 marca 1993 r., Kraków, Polska 

Siedziała na kanapie słuchając wypowiadanych przez Henricha słów. Jej umysł jednak miał spore trudności z przyswojeniem przypływu informacji. Nie chciała już tego słuchać. Jej serce się złamało, przecież obiecał jej, że wróci, że wszystko będzie dobrze. Miała ochotę nalać wody do wanny i się utopić. Jedyny powód, dla którego nie mogła tego zrobić był w jej brzuchu. Jedyna i żywa pamiątka po Thomasie – jego córka. Postanowiła żyć dla niej i chronić ją przed tym co zabiło jej ojca. 

- Ona nigdy się o tym nie dowie. Nie może – powiedziała, kładąc dłoń na swój brzuch, już tak niewiele czasu zostało do porodu – Muszę przecież ją chronić. 

- To nie jest wyjście z sytuacji. Poza tym… zrozum, jej nic nie grozi – powiedział spokojnie brat jej martwego narzeczonego 

- Nie wiesz tego. Nie wiesz co oni zrobią jak się dowiedzą, że ma córkę. Najlepiej, żeby w ogóle nie wiedziała o Grabs i Ammannach – powiedziała akcentując trzy ostatnie słowa 

- Popełniasz błąd, ale to twoja córka.

__________________

Tak więc witam!

Właściwie to nie miało być prologu w pierwszej "wersji", ale jakoś tak mnie natchnęło, więc jest.

Mam nadzieję, że się spodoba i zostaniecie tu :)

Kolejny za tydzień. Dobra część poniedziałków?

Buziaki ;*