Rozdział siedemnasty

Gregor

Nie miałem pojęcia co się działo. W ciągu kolejnych kilku dni, Agata zachowywała się dziwnie. Kładła się wcześnie spać, wstawała przede mną. Widocznie unikała zbliżenia się do mnie. Do tego nic mi nie mówiła, co mnie denerwowało. To nie tak, że złościłem się na nią, ale czułem ukłucia serca, kiedy mówiła, że wszystko było dobrze. Widziałem, że nie było. Wszystko zmieniło się, kiedy wróciliśmy do domu od Ammannów. Możliwe, że miało to związek z tym co się wydarzyło, ale… To nie było normalne. Czułem także jak jej ciało się napinało, kiedy ją dotykałem. Dopiero po jakimś czasie uspakajała się.

Z rozmyśleń wyrwał mnie dźwięk dzwonka telefonu mojej dziewczyny. Odebrała, a ja zacząłem podsłuchiwać. Wiedziałem, że to nie było w porządku, bo przecież mogła rozmawiać z kim tylko chciała. Problem polegał na tym, że ostatnio wciąż z kimś rozmawiała, a kiedy pytałem się z kim, albo nie odpowiadała, albo mówiła, że z Janą.

Może miała kogoś? Ach, uspokój się Deschwanden. Nie myśl tak nawet.

- Nie mogę – pisnęła, a ja zmarszczyłem brwi. – Dobrze wiesz, że to nie takie proste – powiedziała już nieco spokojniej. Okej, przecież to nie musiało być to, a co brzmiało. – Dobrze, spróbuję. Niczego nie obiecuję, bo wiesz jaki jest Greg.

Ostatnie zdanie odbijało się echem w mojej głowie. Co, do cholery, miało to znaczyć? Rozmawiała z kimś kogo znałem. Tylko z kim? Killian? Nie no, bez przesady. Przecież przy mnie wyraziła się jasno, z resztą Peier pokazał światu swoją perfekcyjną dziewczynę prosto z Finlandii. Coraz bardziej się denerwowałem, ale próbowałem się uspokoić. Przecież nie miałem żadnego powodu, do tego, aby zacząć się na nią wydzierać, chociaż miałem na to ochotę.

Widziałem jak wzięła głęboki oddech i ruszyła w moją stronę, a ja przełknąłem ślinę.

Agata

To wszystko coraz bardziej mnie przytłaczało. Bałam się powiedzieć mu prawdę, bałam się jego reakcji. Gdyby nie Jana i jej upór maniaka, pewnie nadal nie wiedziałabym czy to prawda, czy jedynie złapało mnie jakieś choróbsko. Widziałam, że swoim zachowaniem raniłam osobę, którą kochałam ponad wszystko, ale musiałam poukładać to w swojej głowie. Chciałam przywyknąć do myśli, że tak było. Nie sądziłam nigdy, że to będzie takie trudne.

Jana była wściekła, że tak długo odkładałam tę rozmowę z Gregorem. Miałam wrażenie, że gdyby mogła zatłukłaby mnie. Trochę za bardzo wkręciła się w moją sprawę i tym samym zaniedbywała swoje problemy. Nie chciałam, żeby dłużej cierpiała zarówno ona jak i Simon. Nie znałam ich jakoś specjalnie długo, ale to nie miało znaczenia. Byli dla mnie najważniejszymi osobami.

Gregor siedział na kanapie i wyglądał na… złego, przestraszonego? Sama nie byłam pewna, ale wiedziałam, że to wszystko było moją winą. Tak nie powinno być. Usiadłam obok niego i spuściłam wzrok. Chciałam zebrać wszystkie moje myśli, co w tamtym momencie było bardzo trudne. Poczułam jego wzrok na sobie i przymknęłam powieki.

Jak nie teraz to nigdy.

- Musimy porozmawiać – odezwałam się po jakimś czasie. – Nie wiem jak zareagujesz, ale musisz wiedzieć. Zbyt długo duszę to w sobie.

Spojrzałam na niego. Był przerażony. Nie zdawałam sobie nawet sprawy jak moje słowa mogły brzmieć. Przecież równie dobrze mógł pomyśleć, że miałam innego, albo byłam chora.

Simon

- Simon!

Podskoczyłem, kiedy nalewałem sok do szklanki. Nim się odwróciłem, wziąłem głęboki oddech. Czasami miałem ochotę zrobić jej krzywdę. Przecież przez tę kobietę zejdę kiedyś na zawał! Stała w progu z dłońmi założonymi na biodrach i wpatrywała się we mnie swoimi pięknymi oczami. Spojrzałem na nią pytająco.

- Jesteś mi potrzebny – powiedziała, a ja od razu uśmiechnąłem się szeroko. – Nie szczerz się tak.

- Do czego jestem ci potrzebny, moja ukochana kobieto? – podszedłem do niej najbliżej jak się dało i szepnąłem do jej ucha. Jana złapała mnie za ramiona i zachichotała.

- Twoja ukochana kobieta potrzebuje cię do… - zaczęła, uśmiechając się. – Tego – wskazała dłonią na okno w salonie.

No tak. Dlaczego miałem nadzieję, że jednak chodziło o coś innego niżeli zawieszenie firanki?

- Jesteś okrutna – powiedziałem, zanim zatopiłem swoje usta w jej.

Przywarła do mnie całym ciałem i popchnęła na ścianę, a ja uśmiechnąłem się wprost w jej usta. Całowaliśmy się przez jakiś czas, ale nagle po całym domu rozniósł się śmiech naszego syna. Odsunęliśmy się od siebie, a moja żona wzięła na ręce Theo i pocałowała go. Mi zostało jedynie wieszanie firanki, czego nienawidziłem.

Gregor

Zbyt długo duszę to w sobie.

Pytanie tylko co? Przez moją głowę przebiegły najczarniejsze myśli. Nie potrafiłem nic poradzić na to, że byłem przerażony. Siedziałem cicho wpatrując się w nią. Coś było nie tak. Widziałem to doskonale od kilku dni, teraz chciała mi to wyjaśnić. Usiadła obok mnie i spuściła wzrok, bawiąc się swoimi palcami. Z każdą sekundą moje tętno coraz bardziej wzrastało.

- Aga? – położyłem dłoń na jej udzie. – Powiedz mi, co się stało?

- Boję się – szepnęła i spojrzała w moje oczy. – Nie chcę… Nie chcę psuć ci życia, zrozumiem jeśli nie… – zawiesiła głos i swój wzrok skierowała w stronę okna. – Zaakceptuję każdą decyzję.

Nic nie odpowiedziałem, czekając aż w końcu mi powie.

- Na pewno zauważyłeś, że ostatnio… Nie byłam sobą, prawda? – zapytała, a ja skinąłem głową, lekko zaciskając dłoń na jej spodniach. – To się zaczęło, kiedy przyjechałeś… Rano czułam się strasznie, ale nie chciałam, żebyś cokolwiek zauważył, bo wiedziałam, że będziesz się o mnie martwił. Teraz… czuję to codziennie rano. – westchnęła. – Gregi… Będziemy mieć dziecko.

Te słowa dudniły w mojej głowie i dopiero po minucie doszło do mnie to, co właśnie usłyszałem. Będziemy mieć dziecko! Spojrzałem na nią, wyglądała na przerażoną i smutną. Chyba nie myślała, że zostawię ją z tym samą? Przecież to najcudowniejsza wieść ostatnich tygodni. Kiedy spuściła wzrok, złapałem za jej podbródek, zmuszając ją tym samym do spojrzenia na mnie.

- Kochanie – zacząłem i oparłem swoje czoło o jej. – To najcudowniejsza wieść – uśmiechnąłem się szeroko i nie mogąc już wytrzymać przytuliłem ją, a później wstałem podniosłem j i okręciłem wokół siebie. – Kocham cię, rozumiesz? Kocham – pocałowałem ją w usta, potem w oba policzki i w czoło. – Jestem najszczęśliwszym facetem na świecie. Mam piękną, inteligentną, miłą i kochaną dziewczynę oraz zostanę tatą – położyłem dłoń na jej wciąż płaskim brzuchu. – Ktoś wie?

- Jana – odpowiedziała i spojrzała na mnie, uśmiechając się. – To ona kazała mi najpierw zrobić test ciążowy, a później ci powiedzieć.

- Nie chciałaś?

Agata

- Uwierz mi, bałam się. Nie wiedziałam jak zareagujesz – powiedziałam siadając na kanapę. – Przecież spotykamy się od niedawna, a teraz… ciąża?

- Czyli o to chodzi – powiedział i chwilę później siedział już obok mnie, przytulając mnie do siebie. – Nie ma znaczenia ile ze sobą jesteśmy. Kocham cię i to się nie zmieni – pogłaskał mnie po plecach. – Nawet tak nie mów.

- Też cię kocham – wtuliłam się w niego jeszcze bardziej. – Dziękuję, że pojawiłeś się w moim życiu. Wszystko się od tamtego samu zmieniło. Mam ciebie i Simona.

- To ja ci dziękuję – szepnął.

- Pojedziesz jutro ze mną do lekarza? – zapytałam i odsunęłam się od bruneta, spojrzałam w jego czekoladowe tęczówki, które tak bardzo kochałam. – Zobaczymy naszego szkraba.

- Myślałem, że to oczywiste. Połóż się na chwilę.

- Co? – zaśmiałam się. – Po co?

- Nie zadawaj pytań tylko się kładź – powiedział schodząc z kanapy.

Położyłam się, a Gregor klęknął obok mnie. Podwinął moją bluzkę i spojrzał na brzuch. Pokręciłam głową śmiejąc się. Położył ciepłą dłoń na skórze, a później w tym samym miejscu złożył pocałunek. Nie mogłam się nie uśmiechnąć. Byłam tak szczęśliwa. Wiedziałam, że będziemy cudowną rodziną.

-Jesteś dla mnie wszystkim – nawet nie zauważyłam, kiedy pocałował mnie w usta.

Simon

Kiedy tylko dowiedziałem się, że Agata była w ciąży, a zachowanie Jany było tym spowodowane, odetchnąłem z ulgą. No, dobrze. Nie byłem jakoś specjalnie szczęśliwy, że moja kuzynka zostanie mamą, ale skoro była szczęśliwa… Zresztą Gregor nie był nieczułym dupkiem. Był zakochany po uszy w Adze i chyba cieszył się. Nie wiem jak, ale byłem pewny, że sobie poradzą. Po za tym zawsze mieli nas. Theo będzie miał młodszego kuzyna/kuzynkę, a sprawa poronienia Jany jakoś odeszła w zapomnienie. Myślałem, że będzie inaczej, ale widocznie cieszyła się, że będzie ciocią małego Deschwandena.

- Który tydzień? – zapytała Agatę, siadając na kanapę i posadziła na swoje kolana naszego syna.

- Szósty – uśmiechnęła się szeroko. – Co nieco już widać.

- Szybko zleci – powiedziała rozmarzona. Ups. – Oprócz ostatniego miesiąca, który ciągnie się w nieskończoność – wywróciła oczami. – Ale cieszę się i gratuluję wam.

- Też się cieszymy – powiedział Gregor i objął swoją dziewczynę, która ułożyła głowę na jego klatce piersiowej. – Ech,  muszę powiedzieć rodzicom.

- Powinniście w końcu porozmawiać – powiedziałem. – Musicie się w końcu pogodzić, przecież jesteście rodziną. Wiem, że popełnili błędy, ale przecież to nie może się tak ciągnąć.

- Może – westchnął.

Agata zacisnęła usta, intensywnie nad czymś myśląc. Zastanawiałem się o co mogło chodzić, ale po pewnym czasie zrozumiałem, że to wspomnienie o rodzicach Deschwandena, sprawiły, że pomyślała o swojej matce.

- Muszę polecieć do Polski

_________________________

Hej! :*

Oddaję w Wasze ręce rozdział siedemnasty.

Co myślicie? ;>

Mnie jak zwykle się nie podoba, ale przecież to norma.

U Was też jest tak zimno? Brr...

Buziaki :*

+ rozdział pierwszy tu.