Rozdział jedenasty

Agata

Od początku, kiedy tylko poznałam Janę, wiedziałam, że się dogadamy. Z resztą skoro jakimś cudem wytrzymywała z Simonem, musiała być równie zwariowana, co on.

Jana właśnie siedziała, pijąc sok, a mnie oddała Theo. Wzięłam go na ręce i chodziłam z nim po całym mieszkaniu Gregora. Co jakiś czas czułam wzrok Deschwandena na sobie, ale jedynie uśmiechałam się do siebie. Na kanapie rozsiadła się męska część i rozmawiała o czymś z ożywieniem.

- Aguś? – uśmiechnął się w moją stronę Ammann, a ja spojrzałam na niego z uniesionymi brwiami i podeszłam. – Wiesz, że wyglądasz dziś pięknie?

- Aha, czyli normalnie tak nie wyglądam? – zaśmiałam się.

- No oczywiście, że normalnie też wyglądasz pięknie – wyszczerzył się i szturchnął Gregora. – Prawda, że twoja dziewczyna jest piękna? – zwrócił się do siedzącego obok.

- No przecież, w końcu jest moja – powiedział brunet i przyciągnął mnie do siebie tak, że siedziałam na jego kolanach.

Theodore strasznie się mi wyrywał, więc Simi go zabrał i przytulił. Gregor objął mnie swoimi ramionami, a ja poczułam znajome ciepło.

- No dobra, to co chcesz? – zapytałam.

- No wiesz co? Jak możesz myśleć, że coś chcę? Nie mogę już tak po prostu powiedzieć kuzynce, że jest piękna? – oburzył się, a Jana zaśmiała się i podeszła do swojego męża. – Pomyślałem, że na pewno chcesz spędzić ten tydzień z Gregorem, więc może zostaniesz tu na razie, a później cię zabiorę do Grabs, co?

Nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć poczułam oddech Deschwandena na mojej szyi, szepnął jedynie „Zgódź się, proszę”. Nie mogłam się nie zgodzić.

Simon

Wiedziałem, że się zgodzi. Poza tym nie ukrywam, Deschwanden tak mnie błagał, żebym ją o to zapytał, że nie miałem wyjścia. Przecież oczywiście sam nie mógł jej powiedzieć. Nadal mnie denerwował. Myślałem, że jak w końcu będą parą to się wszystko zmieni, ale jak widać jeszcze nie teraz. Agata nie chciała nas wypuścić zbyt wcześnie, więc zmuszeni byliśmy zjeść z nimi i obiad. Jana nie narzekała, bo w końcu mogła się wygadać za wszelkie czasy.

Kiedy tylko wróciliśmy do domu, położyłem syna do jego łóżeczka, bo już podczas podróży samochodem zasnął. Kiedy tylko wszedłem do kuchni zastałem moją żonę, stojącą przy jednej z szafek. Głowę miała spuszczoną i oddychała głęboko. Przestraszyłem się.

- Kochanie, co się dzieje?

- Źle się czuję – wymamrotała.

Od razu zaprowadziłem  ją do sypialni, wciąż zastanawiając się co się stało, co mogło jej zaszkodzić. Może ten obiad, który zrobiła Agata? Nie, to niemożliwe. Położyła się i jęknęła.

- Chodź tu – poklepała miejsce na pościeli, więc chwilę później leżałem już obok niej. Nie lubiłem widywać jej w takim stanie. – Zajmiesz się dziś Theo?

- Jasne, ale co jest? Coś cię boli?

- Brzuch, bardzo – przymknęła powieki.

- Może… - zacząłem. Chciałem się zapytać czy może jest w ciąży, ale przecież cały czas uważaliśmy.

- Nie, na pewno nie. Nie mogę być

Przytuliłem ją i pocałowałem w czoło.

Gregor

- Mam coś dla ciebie – powiedziałem podchodząc do Agi, która wkładała naczynia do zmywarki. Spojrzała na mnie pytająco. Z kieszeni wyjąłem srebrną bransoletkę. – Chciałbym, żebyś miała coś co będzie ci przypominało o mnie, kiedy już wyjadę.

- Jest piękna, ale skąd? Przecież odkąd wróciliśmy, nie widziałam, żebyś gdziekolwiek wychodził – wyciągnęła w moją stronę dłoń, na którym już chwilę później znajdował się prezent ode mnie.

- Powiedzmy, że mam ją już od dawna. Czekała na kogoś wyjątkowego – uśmiechnąłem się, kiedy przytuliła się do mnie.

- Przecież jesteśmy parą od wczoraj – spojrzała na mnie badawczo. – Skąd wiesz, że to akurat ja?

- Wiem to, kochanie. Przy nikim nie czułem się tak jak przy tobie. Napędzasz mnie do dalszej walki, do działania, przy tobie…  o nic się nie martwię. Jesteś najważniejsza, wiesz? – pocałowałem ją w czoło, a kiedy znów się we mnie wtuliła poczułem jak się uśmiechała.

- Dziękuję, jest przepiękna – zerknęła na swój nadgarstek.

Zbliżyłem swoje usta, żeby ją pocałować, kiedy rozległo się pukanie. Wywróciłem oczami.

- Otwórz.

- Zaraz – szepnąłem i złączyłem nasze usta w pocałunku. – Już idę – przyciągnąłem ją do siebie.

Ktoś po drugiej stronie drzwi bardzo chciał nam przeszkodzić. Kiedy pukanie nie ustawało, a ja nie miałem żadnego wyjścia, otworzyłem. Za drzwiami zauważyłem Killiana. Jęknąłem z niezadowoleniem.

- Ciebie też miło widzieć – powiedział i nie przejmując się niczym wszedł do środka. Mogłem nie otwierać drzwi, bo wyrzucić go to trochę niegrzeczne. – O, Agata! Cześć – powiedział podchodząc do mojej dziewczyny i pocałował jej policzek. Moje dłonie automatycznie zacisnęły się w pięści, co rudowłosa musiała zauważyć, bo podeszła do mnie i złapała za jedną.

- Co chcesz? – zapytałem niezbyt uprzejmie. Od początku wiedziałem, że Aga mu się spodobała. Już pierwszego dnia…

- Wpadłem do ciebie, bo Luca siedzi z Celine, Pascal też gdzieś wybył…

- Jak widzisz ja siedzę z Agatą – objąłem ją, tym samym przyciągając do siebie. Przytuliła się do mnie.

- Jesteście parą? – jego oczy się rozszerzyły.

- Jesteśmy – odezwała się Aga z szerokim uśmiechem.

- Poważnie? No to gratulacje i powodzenia, szczęścia czy tam czegoś wam życzę – powiedział i się zaśmiał. – To chyba już pójdę. Może chociaż moja siostra jest wolna

Chwilę później już go nie było. No i całe szczęście.

Agata

Był zazdrosny. Rozumiałabym go, gdyby faktycznie miał jakiś powód, ale przecież nie miał. Nie wiem czy chodziło mu tylko o tego buziaka czy o to co powiedział, kiedy się poznaliśmy. Kiedy Killian wyszedł, Gregor usiadł na kanapę, wciąż był zdenerwowany. Podeszłam do niego, ale nawet nie podniósł wzroku.

- Greg – ukucnęłam przed nim, złapałam za jego podbródek i uniosłam tak, żeby patrzył na mnie. – Żaden Killian nie równa się z tobą – uśmiechnęłam się.

- Dopiero zaczęliśmy, a już… - powiedział smutno. Serce mi się krajało. – Problemy.

- To ty jesteś dla mnie najważniejszy i nic tego nie zmieni, wiesz? – musnęłam jego wargi swoimi.

- Ja po prostu… Nie chcę, boję się – zaśmiał się nerwowo. – Przecież co ja mam do zaoferowania?

- Miłość, coś czego żaden inny mi nie da. Mimo,  że znasz moje wady, jesteś ze mną. Każdy inny uciekłby.

- Nigdy bym nie uciekł. Nie od ciebie – uniósł kąciki ust. W końcu.

- Tak lepiej – usiadłam obok niego i wtuliłam się w jego ciało. – Słyszysz? Nasze serca biją ten sam rytm. Czy to nie dostateczny argument?

- Dostateczny – pocałował mnie. – Nie wypuszczę cię z moich ramion, wiesz? – objął mnie szczelnie.

- Nie wypuszczaj. Tu jestem bezpieczna – powiedziałam i pocałowałam go w kącik ust.

Nie mam nawet pojęcia jak długo tak trwaliśmy. 

- Wiesz, mógłbyś mnie już puścić – zaśmiałam się, po kilku godzinach wspólnego leniuchowania. – Chciałabym pójść do łazienki

- No nie wiem, musiałbym się zastanowić – przyciągnął mnie jeszcze bardziej do siebie i pocałował. – Ale wróć zaraz

- Przecież nigdzie nie ucieknę – pokręciłam głową.

Gregor

Może i nie powinienem być zazdrosny, bo w zasadzie nie miałem o co. Poza tym ani wtedy w Wiśle, ani teraz Agata nie wyglądała na zainteresowaną Killianem. Z drugiej strony, bałem się, że któregoś dnia zjawi się ktoś (niekoniecznie Peier), kto zabierze mi dziewczynę. W tej chwili była dla mnie wszystkim i nie mogłem na to pozwolić.

Wstałem z kanapy, czując ból. Nie miałem nawet pojęcia jak długo była w moich ramionach. Poszedłem do kuchni, żeby przygotować dla nas kolację. Robiło się już późno, a teraz ja musiałem dbać o Agę, co w prawdzie wcale mi nie przeszkadzało.

- Pomóc? – poczułem jak oplotła swoimi ramionami mój brzuch.

- O, nie. Ty siadasz, a ja przygotowuję, jasne? Nie słyszę sprzeciwu, więc – zaśmiałem się, a dziewczyna z niezadowoleniem wyszła do salonu, gdzie usiadła na kanapie.

- Ale mnie nie otrujesz, co?

- Może – zaśmiałem się.

Kiedy wszystko było już przygotowane, zawołałem ją. Wspólnie usiedliśmy do stołu i wzięliśmy się za jedzenie. Kiedy brała pierwszy kęs uważnie się jej przyglądałem. Miałem nadzieję, że jej zasmakuje.

- Nie patrz tak na mnie, bo naprawdę zaczynam myśleć, że chcesz mnie otruć – powiedziała, trzymając widelec przy ustach, a chwilę później zjadła. – Ej, to jest naprawdę dobre – zaśmiała się.

- Ma się ten talent kulinarny – uśmiechnąłem się.

- Jaka skromność – wywróciła oczami i wróciła do jedzenia.

Simon

Martwiłem się o żonę. Wyglądała okropnie, nie miała na nic siły i wciąż skarżyła się na ból brzucha. Także na mnie zrzuciła wszystkie obowiązki rodzicielskie. To nie tak, że nie chciałem czy nie potrafiłem się zająć Theo, ale martwiło mnie to. Nigdy tak nie było. Przez głowę przewijały mi się przeróżne myśli, w większości niezbyt dobre, ale starałem się je za każdym razem wyrzucać. Nie chciałem tak myśleć, nie mogłem.

- Lepiej? – zapytałem, wchodząc wieczorem do naszej sypialni, gdzie Jana wciąż leżała. Uśmiechnęła się do mnie i usiadła. Czyli nie było aż tak źle.

- Dużo lepiej. Może potrzebowałam trochę odpoczynku? – powiedziała, kiedy usiadłem obok niej. Przytuliła się do mnie. Cieszyło mnie to, że mimo tych lat, które spędziliśmy ze sobą, mimo ślubu, dziecka, wszystko było takie jak na początku. Szalałem z miłości do niej, każdego dnia zakochiwałem się na nowo i jeszcze silniej. Pocałowałem ją we włosy.

- Kocham cię – szepnąłem, a ona tylko wtuliła się jeszcze mocniej we mnie.

________________________________

Hej Kochane! :)

To coś u góry chyba nawet nie można nazwać rozdziałem.

Kompletne dno, ale wiecie tak to jest kiedy ekonomista bierze się za pisanie xD
Ocenę zostawiam jednak Wam.
Wiecie co się wczoraj stało zaraz po konkursie?
Zaczął padać śnieg! No ludzie, proszę Was. :D
Ja wiem, wiem. Latem jest tu najgoręcej, a zimą najzimniej, ale że już?
Chociaż w nocy padał deszcz i po śniegu nie ma już śladu :D
To tyle ode mnie :P
:*